Tijdens het bereiden van de medicijnplant ontstaat er vanuit de verbinding met ieder die gaat reizen een thema.
Bijvoorbeeld ”herinneren”, ”helder weten”, en pas geleden was het thema ”licht.”
Het was haar tweede reis bij me. Een prachtige blonde vrouw, jong van lijf en geest en toch ook getekend door diepe rouw in haar leven. Haar kindje overleed op 2-jarige leeftijd op de operatietafel. Het kostte haar ondanks veel therapie, mooie opleidingen en vele heldere inzichten en het ontwikkelen van haar talenten ergens in de diepte moeite om te vertrouwen op de kracht van haarzelf en op de kracht van de aarde.
Ergens was daar in dat diepe verliesmoment de verbinding met haarzelf, maar ook met de moeder, met de aarde, met gronding ook losgelaten en niet geheel teruggekeerd. De zoektocht naar verlossing van de pijn bleef, omdat ze niet meer kon landen in haarzelf.
In haar eerste reis brachten we weer verbinding met haarzelf, zagen we hoe ze al eerder zichzelf had verlaten, al voor het verlies van haar zoon, ver terug in de kindertijd. Ze voelde hoe langzaam het gevoel weer in haar lichaam, naar haar ik-zijn terugkeerden toen ze de herinneringen van vroeger liet stromen. Hoe haar lichaam haar een veilige begrenzing kon geven, een thuis. Een aanraking in haar gezicht bleek de toegangspoort naar het loslaten van oude aangezichtspijnen die waren ontstaan na het verlies. Ze kon nadien niet meer de aanraking in haar gezicht verdragen. Intuitief waren m’n handen erheen gegaan, aan de zijkant van haar gezicht, om de poort weer te openen. Af en aan zat ik bij haar, zodat ze voelde dat ze het steeds meer zelf kon. We sloten af met een paar prachtige icaros, tranen en veel gelach. Deze vrouw kende ook zoveel plezier!
In de tweede reis zag ze vanaf het begin van haar reis een prachtig en immens groot licht in de ruimte. Voor haar een engel met enorme vleugels die haar omarde, die haar licht en kracht gaf. Middels dit licht, dat haar zoveel bedding gaf, kon ze een nieuwe perceptie creëren naar donkerte, eenzaamheid, verlies en rouw.
Ze kreeg de ruimte om erbij te blijven. Ze besefte dat ze zoveel kracht had en het hoe dan ook altijd ‘goed was en kwam’. Een kracht en zachtheid groeiden in haar wezen.
”The wound is the place where the light enters”, aldus Rumi. Deze vrouw kent de donkerte van diepe rouw en nu ook de grootsheid van licht. Met iedere dag straalt ze meer en meer haar eigen magische licht hier op aarde.